Donar en Daisy deel 6

Pech

Wat heeft Daisy naar de kerstvakantie uitgekeken! Ze is gek op de feestdagen. Dit jaar gaat ze logeren bij oma aan de andere kant van het land. En het mooiste van alles is: Donar mag mee!

In oma’s dorp is op tweede kerstdag altijd een speciale lichtjestocht. Een stoet mensen met lantaarns en lichtjes met voorop een groep paarden behangen met lichtjes, trekt dan door het dorp. Daisy vond dit als klein meisje altijd al het hoogtepunt van de vakantie! Ze kan de hoefijzers op de straat al horen! Het hele dorp loopt uit en langs de kant staan mensen bij vuurkorven liedjes te zingen en warme chocolademelk te drinken. Daisy droomde er altijd van om zelf mee te rijden met deze magische lichtjestocht en nu is het zover…
Daisy is met haar moeder inkopen gaan doen en heeft lange slingers gekocht met lampjes die op een batterij werken. Deze zijn voor in Donars manen en staart. In de zomer schuurt hij ze af door zijn zomereczeem, maar gelukkig zijn de sprieterige manen weer een beetje aangegroeid. Daisy heeft ook lampjes voor op haar helm en zelfs een rok van tule gevuld met glitters en lampjes. Die kan ze zo over haar rijbroek aantrekken.
Zodra alle spullen voor de kerstdagen bij oma zijn ingepakt, gaat Daisy met haar ouders naar haar vriendin Sanne om Donar op te halen. Daisy vindt het heel jammer dat Sanne niet mee kan naar oma. Zij viert kerst met haar eigen familie. Ze hebben samen al zo veel spannende avonturen beleefd. Daisy heeft even het gevoel dat ze er nu alleen voorstaat, maar zodra ze Donars lieve snoet ziet, is dat gevoel helemaal weg. Natuurlijk is ze niet alleen. Haar beste vriend Donar gaat mee!

‘Kom jongens, we moeten opschieten,’ zegt Daisy’s vader. ‘We krijgen sneeuw en ik wil voor die tijd bij oma zijn.’

Daisy checkt of ze alle spullen heeft voor Donar. Zadel, hoofdstel, extra deken, brokken, helm... Donar mag een paar nachtjes op de manege in het dorp bij oma staan. Daisy weet niet zeker wat ze daar precies voeren. Voor de zekerheid neemt ze zelf genoeg mee, zodat Donar niet ineens ander voer hoeft te eten. ‘Check, check, dubbel check! We kunnen gaan!’ roept ze naar haar ouders. Ze geeft haar vriendin een dikke knuffel en wenst haar een fijne kerst met haar familie. Nu kunnen ze eindelijk op pad!
Daisy’s vader stelt de navigatie in. Er verschijnt direct een melding dat er een file staat op de route. ‘Oh nee, ook dat nog’. Hij kiest voor de alternatieve route, want hij heeft er weinig zin in om met Donar in de file te komen. Het begint al donker te worden en het begint te sneeuwen als ze van de snelweg worden geleid om de file te ontwijken. ‘Het heeft hier duidelijk al een tijdje gesneeuwd,’ zegt Daisy’s moeder. ‘Hier ligt al een behoorlijke laag.’ ‘We gaan voor de kortste route binnendoor,’ zegt Daisy’s vader. Hij zet de navigatie uit. Ze rijden een smal bosweggetje in. ‘Weet je het zeker, papa? Hier is helemaal niet gestrooid…’ Daisy vraagt zich af of het wel goedkomt, maar volgens haar vader hoeft ze zich geen zorgen te maken. Hij kent de weg hier als zijn broekzak, zegt hij. Inmiddels is het helemaal donker en op de kleine wegen door het bos is geen verlichting. ‘Eh, ik denk dat we misschien toch niet helemaal goed rijden. Laten we hier even draaien.’ Hij zet de auto langs de kant van de weg, steekt achteruit een wandelpad in met de trailer en dan… slippen de banden in de sneeuw. De auto gaat niet meer vooruit of achteruit. ‘Lekker handig van je pap,’ zegt Daisy. ‘Wat moeten we nu?’ Daisy’s vader probeert nog een paar keer hard gas te geven, maar het gevolg is dat de banden steeds verder in de sneeuw graven. ‘Ik bel een vriend van me. Hij woont hier in de buurt en heeft een tractor. Hij krijgt de auto vast wel uit de sneeuw... Helaas hebben de mobieltjes van Daisy’s ouders geen bereik in het dichte bos. Wat nu? ‘Ik ga even kijken of alles goed is met Donar,’ zegt Daisy. Ze springt de auto uit. Oei, wat is het koud! Gelukkig heeft Donar een lekkere warme deken op. Daisy trekt haar muts wat verder over haar oren. Donar staat lekker van zijn hooi te knabbelen en lijkt totaal niet in de gaten te hebben in wat voor een penibele situatie ze zijn beland.
Als Daisy weer in de auto stapt, heeft haar vader een idee. ‘We koppelen de auto van de trailer. Dan krijgen we de auto vast wel uit de sneeuw. Donar moet er dan wel uit.’ Daisy’s moeder voelt niets voor dat plan. ‘Straks breekt Donar uit en zijn we hem ook nog kwijt!’ Daisy vertrouwt haar grote vriend en durft het aan. Samen met haar vader haalt ze Donar uit de trailer. Gelukkig heeft de hoefsmid vorige maand sneeuwringen in zijn ijzers gezet, zodat ze in elk geval naar buiten kunnen als het zou gaan sneeuwen. Donar heeft geen last van sneeuw in zijn ijzers. Daisy loopt een eindje de weg op, zodat haar vader ruimte heeft om de trailer los te koppelen en te draaien. Hé, ze ziet een klein lichtje in de verte. Wat is dat? Zou daar een huis zijn? Dan kan ze hulp halen! ‘Pap, mam, ik zie daar een lichtje verderop! Zal ik kijken of daar iemand is die ons kan helpen?’ ‘Daisy, het is hier stikdonker. Je ziet zelf niks en andere mensen kunnen jou ook niet zien,’ zegt Daisy’s moeder bezorgd. ‘Straks word je nog aangereden!’ ‘Daar heb ik wel een plannetje voor.’
Even later duiken Daisy en Donar op van achter de trailer, helemaal verlicht! Ze heeft een slinger met lampjes aan zijn hoofdstel en manen vastgemaakt. Zelf heeft ze een slinger om haar lijf gewikkeld en de lampjes op haar helm aangezet. ‘Tadaaaa!’ Ondanks de vervelende situatie moeten ze er allemaal om lachen. ‘Jullie lijken wel een wandelende kerstboom!’ grapt haar vader. Daisy gaat met Donar op pad, richting het kleine lampje in de verte. Hopelijk voelt Donar niet dat ze nerveus is. Ze vertrouwt nu meer dan ooit op hem en zijn fijne karakter.

Net voelde ze zich nog heel stoer, maar alleen met Donar in het donkere bos vindt ze het echt super spannend!

Ondertussen zit boswachter Willem bij een ree met een gebroken poot in hetzelfde bos. Hij heeft de lampen van zijn auto aan laten staan, zodat hij nog iets kan zien. Na een melding over een aangereden ree is hij meteen in zijn Range Rover gestapt en op zoek gegaan. Het gewonde reetje had sporen in de sneeuw achter gelaten, waardoor het niet moeilijk was om hem te vinden. Het diertje is uitgeput en ligt in de armen van Willem. Het moet gauw naar een dierenarts, anders overleeft hij het niet. Willem kan hem alleen niet in de auto tillen zonder zijn poot nog meer te beschadigen. Zijn telefoon doet het niet. In dit deel van het bos is sowieso weinig bereik en vandaag is er ook een landelijke storing, waardoor bellen nu onmogelijk is. ‘Hé, wat komt daar nou aan?’ vraagt de boswachter zich hardop af. In de verte ziet hij langzaam kleine lichtjes zijn kant op komen. Hij heeft al heel wat meegemaakt en gezien in het bos, maar kan niet bedenken wat dit kan zijn. Het lijkt wel of hij een paard hoort briesen! Vreemd. Hier in deze buurt staan nergens paarden…

Daisy nadert het licht en ziet dat het de koplampen van een auto zijn. Ze ziet bloed liggen in de sneeuw. Ze krijgt een naar gevoel in haar buik. ‘Oh nee, dit kan niet waar zijn! Wat is hier aan de hand?’ Donar stapt rustig richting de auto en trekt zich niks aan van Daisy, die bevroren van de kou en van angst op zijn rug zit. Op dat moment komt Willem omhoog van achter de auto. Daisy gilt van angst! ‘Rustig maar,’ zegt boswachter Willem, ‘ik doe je niets.’ Hij komt dichterbij en moet grinniken om wat hij ziet. Een pony behangen met kerstlampjes met op zijn rug een lijkbleke, angstige amazone. ‘Wat brengt jullie hier in het donkere bos?’ vraagt hij aan Daisy. ‘Onze auto zit vast en ik ben op zoek naar hulp,’ stamelt ze. Ze vertelt het hele verhaal.

‘Ik kan je vader wel helpen,’ zegt Willem. ‘Als jij even bij het reetje kunt blijven, komen wij zo weer deze kant op.’

Even later ziet Daisy haar vader met de trailer haar kant op rijden. Willem volgt in de Range Rover. Ze leggen het reetje bij Donar in de tweepaardstrailer en rijden gauw naar de dierenarts. Willem weet in tegenstelling tot Daisy’s vader wel de weg in het bos…Na dit spannende avontuur komen ze aan bij oma, die in hetzelfde dorp woont als de dierenarts. Oma heeft een dampende pan met soep klaarstaan. Dat gaat er wel in! Na het eten pakken ze de cadeautjes uit. Het is tenslotte kerstavond! Oma kent boswachter Willem wel. Hij zit samen met haar in de organisatie van de lichtjesoptocht. Zijn zoon Tobias rijdt ook ieder jaar mee met zijn pony.
Tweede Kerstdag breekt aan. Daisy is op de manege, waar ze Donar klaarmaakt voor de lichtjestocht. Daar ziet ze ook Willem, die bezig is Tobias te helpen. Hij vertelt dat alles goed gaat met het reetje.

‘Zonder jouw hulp had hij het zeker niet overleefd!’

‘Hij blijft deze winter in de dierenopvang om te herstellen van zijn gebroken poot. In het voorjaar zetten we hem weer uit in het bos. Vind je het leuk om daarbij te zijn?’ vraagt Willem. Daisy glundert van trots. ‘Natuurlijk wil ik dat!’
Willem heeft geregeld dat Daisy voorop mag rijden in de lichtjestocht. Tobias rijdt naast haar. Hij kent de route goed, want hij rijdt al jaren mee. Ze geniet volop van alles wat ze ziet. In de prachtig verlichte straten staan overal mensen gezellig in groepjes langs de weg. Het is een droom die uitkomt na al die jaren! Stiekem draagt die knappe Tobias naast haar daar ook een steentje aan bij. Ze kan niet wachten tot het voorjaar. Dan kan het reetje terug de natuur in en ziet ze Tobias weer! Tot die tijd geniet ze nog even van haar eigen kerstsprookje!

Oeps! Heb je eerdere delen van Donar & Daisy gemist? No worries! Lees ze op www.bixiekids.nl/donarendaisy.